In sommige straten is het akelig stil. Kinderen zitten achter hun Playstation of in de auto onderweg naar de volgende verplichting. Door kinderen in bubbeltjesplastic te verpakken, maken we de openbare ruimtes levenloos.
Door de obsessie met onze eigen kinderen kunnen we ongevoelig worden voor het welzijn van anderen. Zelfs in landen die bekend staan om hun sociale solidariteit zoals Zweden is de ik- eerst-mentaliteit doorgesijpeld. Een lerares vertelt; “Steeds vaker hoor ik ouders over mijn kind zus en mijn kind zo. Hun kind is de Messias en ze lijken niets te geven om andere kinderen”. Overal halen ouders uit naar wie hun kroost in de weg staan.
Deze opborrelende paniek komt voort uit het gevoel dat alleen een alfa kind nog een kans maakt en zakken op de sociale ladder akelige gevolgen kan hebben. Kinderen doen het goed als ze de tijd en ruimte krijgen om te ademen, rond te hangen en zich af en toe te vervelen, zich te ontspannen, risico’s te nemen en fouten te maken, te dromen en het op hun eigen manier leuk te hebben, zelfs om te mislukken.
Als we dan het plezier bij de jeugd willen terugkrijgen, dan is het tijd dat de volwassenen een stapje terug doen om kinderen zichzelf te laten zijn. Het zal niet gemakkelijk zijn om in dit informatietijdperk een nieuw recept voor jeugdjaren te vinden. De eerste stap is om een gezamenlijke pas op de plaats te maken, wat neerkomt op net zo lang afstand nemen van de rage en paniek , tot we zien dat kinderen het heel zwaar hebben.
Vervolgens zijn er een paar lastige vragen te beantwoorden.
Wanneer kunnen we kinderen met recht onder druk zetten? En wanneer kunnen we beter inhouden? Hoeveel vrijheid hebben ze nodig? Hoeveel technologie? Welke risico’s zouden kinderen mogen nemen?
Ik begrijp dat het doel van Carl Honoré is om een manier te vinden om de angst omtrent kinderen te temperen. Om opnieuw te denken wat het betekent om kind te zijn en wat het betekent om volwassen te zijn. En na te denken hoe deze twee in tegenwoordige tijd samen kunnen gaan.
Als we er vanuit gaan dat de meeste ouders willen dat hun kinderen gelukkig en gezond zijn en succes hebben. Maar ook de drang willen beteugelen om alles te regelen zodat het geen mission impossible voelt.
Dat kinderen me plezier terug kijken op hun jeugd en dat ze zich zullen herinneren de wereld in een zandkorrel te hebben gezien.
Maar daarvoor moeten we eerst op reis
Antwoord Diane Brouns – orthopedagoog en systemisch opsteller
Ik begin met een vraag: is vervelen goed of niet?
Het ligt daarbij aan het gegeven hoe je bent opgevoed. Met welke boodschap ben je opgegroeid? Verveelde je je weleens in de vakanties en weekenden of werden alle dagen, uren en zelfs minuten volgepland met wat allemaal moet?
Kinderen worden opgejaagd door ouders die willen dat hun kinderen niets tekort komen. Immers is de gedachte erachter dat doordat je zoveel betrokken wordt dat je beter kunt presteren, dat je beter de wereld om je heen aankunt?
Mogen kinderen toekomen aan hun eigen leven, het maken van eigen keuzes? Er wordt zoveel bepaald, zoveel besloten. Het loslaten hiervan mag mee gestart worden rond het zevende levensjaar. In ieder geval vanaf het moment dat een kind gaat tanden wisselen. Dan begint bewustzijnsontwikkeling. Bij het een kind is dat rond het 6 de jaar, een ander kind is iets later in zijn ontwikkeling, bijv. rond zijn 8 ste levensjaar. Geen man over boord. Het komt goed.
Waar is de regie van je eigen kind? Wie is de regisseur van jouw leven en die van je kind? Mag je kind eigen keuzes maken? Daar wordt erg verschillend over gedacht en over gevoeld.
Pas op de plaats. Is stilstand achteruitgang? Of is stilstaan op de plek even rust nemen om te overzien waar je mee bezig bent. Een reflectiemoment in de volgende vorm: groot vel papier en stiften en samen met je kind op te schrijven hoeveel adem het krijgt en wanneer. Benoem het in procenten, omschrijf de situatie, maak het concreet.
Daarbij is eerlijkheid en openheid heilzaam in dit proces. Stel je toch eens voor wat daar uit kan komen. Zou het te onderzoeken waard zijn? Waarom niet?
