Slow kids: Kom je strakjes buiten spelen?

Veel vrolijke filmpjes en de magie van de zandbak

Dit blog gaat over spel en niet de standaard pedagogische tips maar geeft een interessant inkijkje met voorbeelden waar bepaald gedrag vandaan komt en met welke kleine aanpassingen iets veranderd kan worden.

Wat kinderen in de eerste jaren behoren te doen is spelen.Uren van gewoon samen zijn in plaats van bezig zijn mijlpalen in de ontwikkeling te bereiken.

Spel is tegenwoordig een beladen woord.

In een werkverslaafde,vooruitstrevende cultuur klinkt het bijna ketters-een plezier wat je eerst moet verdienen,een excuus voor niets doen of tijd verknoeien.                                          Maar spel is zoveel meer dan wat er gebeurt als we even niet werken.Echt spel is spontaan,onzeker-je weet nooit waar het je heen voert.                                                            Het gaat niet om winnen of verliezen,of het bereiken van een doel of mijlpaal.                  Het weerstaat alle middelen van onze prestatiecultuur:doelen,reisschema’s of mijlpaal.

Het wil niet zeggen dat mijlpalen in de ontwikkeling geen rol spelen.Ze kunnen echt van belang zijn en het is zaak te als algemene leidraad te hanteren niet als heilig dagschema.      Onderzoek toont aan dat ouders een prima instinct hebben om echt verkeerde dingen bij hun kind op te merken,vertrouw daarop,zeker om afstand nemen van de wedstrijdgekte.

Het roept vragen bij me op.Zou het kunnen dat ouders zo ambitieus tot het uiterste gaan vanwege schuldgevoel?Dat een spelend kind in een zandbak of op het speelveld niet genoeg meer is?

Komen we erachter dat er een negatief verband is tussen de moeite die je er voor doet-stress ,geld en organisatie-en de vruchten die je ervan plukt?                                              Gaan we de zandbakken in de buurt weer magisch vinden?(als die nog bestaan)

Kunstenaars hebben altijd geweten dat een speelse geest de grootste geheimen kan blootleggen.

Pablo Picasso had het over de noodzaak om speels te blijven om te kunnen schilderen

Henri Matisse merkte op dat de creatiefste mensen een enorme avonturiers geest hebben  en graag spelen.

In de wetenschap is de geniale flits die de wereld op zijn kop zette,is vaak uit het speels aftasten van grenzen voortgekomen.Het accepteren van kinderlijke onzekerheid,de weigering om zich in andermans idee van de juiste benadering te laten opsluiten

Isaac Newton merkte ooit op;” dat ik mezelf voor doe als een spelend jongetje dat zich op het strand vermaakt en af een toe een mooiere schelp dan gewoonlijk vindt,terwijl de grote oceaan der waarheid onontdekt voor me ligt.

Albert Einstein zei :Om creativiteit te prikkelen,moet je de kinderlijke neiging tot spelen ontwikkelen en het kinderlijke verlangen naar erkenning.

Spelende dieren zijn leuk om te zien maar zijn zeer waarschijnlijk ook de samenstelling van hun eigen hersenen aan het organiseren.

 

 

Uit onderzoek met dieren is gebleken dat een tekort aan spelen zijn tol eist,het niet mogen spelen veroorzaakt een kleinere neo cortex,wat verantwoordelijk is voor zintuiglijke waarnemingen,ruimtelijk oriëntatie,beweging en bij mensen komt daar taal bij.

 

Kom je strakjes bij me spelen?

 

Ik heb nog twee voorbeelden voor je die indruk op mij maakte

Nigel Cumberland is coach voor hoogvliegers in Hongkong.

Op papier vindt hij dat veel jong aanwas veel belovend is maar in levende lijve weinig vuur,sociaal bewust zijn en vindingrijkheid toont.                                                                        Ze horen liever wat ze moeten doen dan dat ze een probleem aanpakken en het met glans oplossen.

Nigel denkt dat het komt doordat ze als kleine kinderen te weinig hebben kunnen spelen.”Als je een baby of peuter geen kans geeft om te spelen en hem in de kleutertijd alsmaar opdrijft en hem de maat neemt,dan krijg je angst en dat leidt tot weerstand tegen het nemen van risico’s.Uiteindelijk krijg je er saaie volwassenen van”

Een voorbeeld is het verhaal van een muziek docent uit Londen over een meisje dat door haar ouders vanaf driejarige leeftijd viool moest leren spelen.Ze snelde ver voor haar leeftijdgenootjes uit maar toen ze zes jaar was,had ze een dermate verkeerde techniek,dat ze maandenlang opnieuw de basis aan moest leren.

“Het ergste was dat de andere kinderen,die op hun eigen niveau hadden gespeeld,haar inhaalden en achter zich lieten”

Klassiek geval van de schildpad en de haas.                                                                Onderzoeken tonen aan dat het brein zich na de eerste jaren nog lange tijd verder ontwikkelt en dat er voor de meeste kennis en vaardigheden geen kritische periode bestaat die op de derde verjaardag voorbij zou zijn.

Het lijkt er op neer te komen dat het volproppen van kinderen vaak zinloos is en zelfs leidt tot terugslag.Vaak moeten vaardigheden die geforceerd zijn aangeleerd weer afgeleerd worden.

Een ander voorbeeld,

Martha Hoffman,voormalig lobbyist en nu moeder thuis in Washington ging met haar zoontje Theo op de grond zitten zoals de deskundige het voorgeschreven had,maar ze kon het niet laten de zaak te leiden.Wanneer Theo van blokken een toren bouwde,zat Martha er naast om alle gevallen blokken op te rapen en het eindresultaat recht te zetten,zodat het op het voorbeeld op de doos leek.                                                                                                    Op het strand hielp ze Theo ook met emmertjes water vullen en het zandkasteel op te kalefateren.

Toen Theo drie jaar was merkte Martha dat hij problemen had in het omgaan met zijn leeftijdgenootjes en riep de hulp in van een gezinstherapeut.                                                Samen maakte ze een houten puzzel van boerderij figuurtjes en Martha wees hem de juiste stukjes aan en even later koos ze een andere puzzel voor hem uit.

De reactie van de gezinstherapeut was:”Wie speelt hier eigenlijk?Jij of je zoon?

Martha is daar acuut mee gestopt,ook als was het lastig haar perfectionisme te onderdrukken.Maar nu speelt Theo wel met zijn leeftijdsgenootjes waar hij het beter mee kan vinden en was dit een leerkans om op zijn eigen manier te leren spelen zonder dat zijn moeder er steeds tussen komt om hun spel te optimaliseren.

Handelingen komen vanuit de beste bedoelingen,de wetenschap maant ons op te houden met druk te maken  om niets.                                                                                                          Dat gedurende kindertijd de hersenen ongekend kneedbaar zijn,betekent nog niet dat de baby 24 uur per dag gestimuleerd moet worden,of dat hij voor altijd beschadigd wordt als hij even in de wieg ligt te huilen terwijl jij de voordeur open doet(ik hoor je denken”Ik wil geen slechte moeder zijn”)

Dergelijke frustrerende momenten kunnen in feite aanzet zijn om te leren dat alleen-zijn geen ramp is die je niet meer te boven komt en dat de zaken niet altijd volgens plan verlopen.Verveling bied kinderen de ruimte om de details van de wereld om zich heen op te merken;de vlieg die bij het raam bromt,de gordijnen die in de wind bewegen en leert hen de tijd te benutten en in te vullen.

Baby’s zijn geen kneedpasta wiers toekomst helemaal afhangt van hoe ze zijn opgevoed(tenzij je de theorie van  John Locke  aanhangt)

 

Ieder van ons is geboren met een unieke genetische blauw druk die een grote rol speelt bij de vorming van onze intelligentie,ons temperament en ons vermogen.

 

Dit blog is gebaseerd op het boek Slow Kids van Carl Honoré

mail
Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

* Copy This Password *

* Type Or Paste Password Here *