Slow kids: Spelen is het werk van kinderen

Waarom al die haast?                                                                                                                            In Slow kids zegt Carl Honoré hierover:

Nog niet zo lang geleden leken de voorschoolse jaren een makkie. Thuis en op de crèche deden kinderen wat ze van nature doen.                                                                                            Mijn eerste jaren waren een kwestie van luisteren naar verhalen, me aankleden, anarchistische kunstwerken maken en liedjes zingen. Ik prutste met speelgoed en bouwde in de zandbak kastelen ; ik kibbelde en speelde met mijn vriendjes.

 

Ik had goeddeels deels de vrijheid om de wereld op mijn eigen manier te ontdekken.          En mijn doel,als je dat zo dat kan uitdrukken,was bescheiden;de eerste schooldag moest ik als een gelukkig kind beginnen,vol vertrouwen en in staat zijn met mijn vriendjes op te schieten.

Dat doet nu allemaal ouderwets aan…

Gedurende de laatste generatie zijn de voorschoolse jaren veranderd in een academische ratrace.Wie heeft er nog tijd voor vinger verven en poppenkast,als er cijfers en letters geleerd moeten worden?                                                                                                                      Vergeet het pierenbadje maar-het is tijd om dat gesprek met de crècheleiding nog een keer door te nemen.Een voorbeeld is een speelgoedketen in de Verenigde Staten die beweert met een cursus van twaalf weken tweejarige in wereldburgers te veranderen door hun in aanraking te brengen met kunst,dans en muziek uit verschillende culturen.

Juist in de private sector hebben crèches dan weer bezuinigd op creativiteit,muziek en toneel om ruimte te maken voor lezen,schrijven en rekenen.En als de kinderen dan uiteindelijk op school zitten,beginnen meteen in de eerste week de opdrachtformulieren en het huiswerk op te stapelen.

Waarom zoveel gezwoeg op z’on jonge leeftijd?Waarom al die haast?

Een van de redenen is dat we in een ongeduldige ,hyper competitieve cultuur leven.            Overal ter wereld staan kleuterleidsters onder druk om kinderen formeel te beoordelen.Zit mijn dochter bij de beste vijf procent?Zo niet,waarom dan niet?En hoe kunnen we haar score opvijzelen?

Als een kind op zijn vierde al The Cat in the Hat kan lezen,wacht maar eens als hij tien is.Of vijfendertig.

Natuurlijk weten vele van ons dat het krom is om van de eerste jaren een schoolse tredmolen te maken; is een bureau echt de natuurlijke plek voor een driejarige? Maar hier geldt ook weer ,zodra de wedstrijd de kop op steekt ,is ons gezonde verstand soms ver te zoeken.

mail
Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

* Copy This Password *

* Type Or Paste Password Here *