Dit droom onderwijs heet Reggio Emila ,vernoemt naar een Noord Italiaans dorpje wat vlak na de Tweede Wereld oorlog begon met zichzelf op de kaart te zetten. Toen pedagoog Loris Malaguzzi bij terugkeer zijn geboorte dorpje in puin zag liggen, besloot hij dat hij het beste bij het begin kon beginnen ,bij het opnieuw uitvinden van de voorschoolse opvang
Loris Malaguzzi was een sociale hervormer met een goed idee. In de praktijk kwam dat neer op het aanboren van de natuurlijke nieuwsgierigheid van kinderen en het ongemoeid laten van hun drang naar zelfexpressie.
De algemene geaccepteerde visie van tegenwoordig is dat het kind voortdurend volwassen leiding en input nodig heeft om niveaus te halen die volwassenen zelf hebben bepaald.
De visie van Reggio Emila;
“We zijn van mening dat inmenging van volwassenen tot een minimum beperkt moet blijven zodat de kinderen hun eigen kennis en relaties kunnen opbouwen.”
Er is geen vaststaand leerplan maar de leerlingen werken in projecten die uit hun eigen interesses zijn ontsproten.
Soms is het een (interne)zoektocht
Gedreven door de visie kinderen op te laten groeien en te vormen die kunnen nadenken ,dromen, analyseren , spelen ,speculeren en contact maken, komen de ouders in de podcast Opgejaagd voor het dilemma of hun visie wel haalbaar is en ze niet een te romantisch beeld hebben.
Herken je het dilemma? Aanrader is om de laatste twee afleveringen hieronder te luisteren.
Klik hier voor de Podcast Opgejaagd
Voor gesprekken met mijn cliënten heb ik mij verdiept in schematherapie
Mijn cliënten hebben vaak een jeugd gehad waarbij een ouder ,door psychische problemen of verslaving ,de volwassen rol niet meer konden vervullen en mijn cliënten snel volwassen moesten worden. Zij hebben vroegtijdig moeten stoppen met spelen. Welke effecten dit kan hebben blijk uit de theorie van schematherapie.
Het gaat over spontane gevoelens en impulsen. Een kind is van nature geneigd te spelen, te rennen, te fantaseren en te onderzoeken, zich spontaan te gedragen. De uitspraak dat iedere mens creatief is, gaat op deze spontaniteit terug. Als je je vrij mag ontplooien, heeft iedereen een zekere mate van creativiteit. Maar als je opgroeit met starre regels van hoe je je moet gedragen, kun je deze natuurlijke spontaniteit grotendeels kwijtraken.
Ook als je steeds gestoord wordt in je spel – omdat je te veel rommel zou maken of omdat je ouders voorschrijven waar je wel en niet mee mag spelen – wordt je natuurlijke neiging om te spelen, en daarmee het vermogen om je te uiten, ingeperkt. Die starre regels maak je vervolgens eigen. Je raakt over-gecontroleerd en hebt het gevoel altijd waakzaam te moeten zijn. Er is angst dat anders je leven instort. Je gaat heel veel energie steken in serieuze zaken, zoals werk ten koste van vrije tijd en ontspannen. Dat kan zo ver gaan dat je het niet meer redt, overwerkt raakt en in de ziektewet terechtkomt. Ook kan het in dit domein zijn dat je je woede opkropt, die daardoor juist heel groot kan worden. Omdat je die woede er koste wat kost onder wilt houden, raak je nog eens extra gecontroleerd.
De zoektocht gaat verder
Ik hoop je met deze blog te hebben kunnen inspireren. Laat het vooral weten wat je er van vindt.
Tot het volgende blog!
