Slow Kids : Als ie maar geen voetballer word.

‘Jullie hebben mijn zoon afgewezen. Hij is kapot! Tot in de rechtszaal!

Deze reactie ontving Marilee Jones van het Massuchusetts Institute of Technology (MIT)van een ouder waarvan zij de zoon had afgewezen. Ze had zich voorbereid ,als hoofd toelatingscommissie, op de gebruikelijke reacties van teleurgestelde kandidaten omdat kort daarvoor het spervuur van aannames en afwijzingen voor het instituut er uit was gegaan. Sommige bellen huilend op, andere sturen venijnige brieven. Ook al had ze een dikke huid gekregen door het werk, dit was wel een hele nare brief met maar 3 zinnen.

Dit voorbeeld legt een pijnpunt bloot want ook in Nederland komt dit voor.

Het illustreert de strijd die ouders voeren om hun kind op de juiste opleiding te krijgen. De examens en toelating is een doel op zich geworden.

Er is een punt bereikt waarop het kind  of zijn/haar welzijn er niet meer toe doet; het gaat om wat de ouders willen: het gaat erom wat ma tegen vriendinnen kan zeggen hoe hoog haar dochter wel niet scoorde bij het schoolonderzoek of dat pa erover op kan scheppen dat zijn kind op Harvard of MIT is terecht gekomen.”

“Waar is het onderwijs om het onderwijs gebleven? Wanneer is het verlangen van onze kinderen om iets te leren, om iets te vinden dan hen echt boeit, vervangen door de race naar het perfecte cv?”

Waar ging het mis?

Overal ter wereld is dezelfde klacht te horen-thuis, op scholen, aan universiteiten en in de denktanks. Aan het begin van de 21e eeuw lijkt er meer op het academische spel te staan dan ooit. Scholen jagen de kinderen op om steeds vroeger te lezen, schrijven en rekenen, waarbij de creativiteit, muziek en zelfs de pauzes worden geschrapt om er nog meer in te kunnen proppen. Het onderwijs van een kind kost meer geld dan ooit te voren. Van Manchester tot Montreal tot Melbourne nemen ouders gigantische hypotheken voor een huis vlak bij de meest begeerde school. Privé onderwijs is wereldwijd een snelgroeiende bedrijfstak aan het worden.

Een paar internationale voorbeelden:

Het Verre Oosten

Plaatselijke culturen hebben van oudsher een hoge waardering voor hard werken en wedijveren, examencijfers worden traditioneel als kwestie van leven en dood gezien.

In China geven gezinnen nu een derde van hun inkomen uit aan onderwijs. Meer dan duizend jaar geleden begonnen de chinezen hun kinderen over een uitputtende hindernisbaan van examens te jagen, waarbij de beste baantjes naar degenen gingen met de beste eindcijfers. Het Chinees model ,dat met grote nadruk  op het van buiten leren, spreidde zich uit over Oost- Azië, waardoor veel kinderen in de regio waren veroordeeld tot lange dril uren in de klas en op school en een leven dat bekend stond onder de examenhel.

Dat deed mij denken aan de mooie serie de wereld van de chinezen waar China-expert Ruben Terlou op zoek gaat naar antwoorden op vragen als wie zijn ze, wat willen ze bereiken en wat voor impact heeft hun chinees model en aanwezigheid op de lokale bevolking wereldwijd.

Een aanrader om de serie te kijken, door de afleveringen heen is deze cultuur verweven. Je vindt je link hieronder:

In Korea is het universitaire toelatingsexamen zelfs een nationale gebeurtenis met live uitzendingen van het journaal vanaf de schoolpoort en speciale politiebegeleiding van studenten op weg naar de examenhallen. Koreaanse moeders beginnen 100 dagen van te voren met bidden voor een 10, wat nog  niets is vergeleken met de bovenmenselijke inspanning die de kinderen opbrengen. Koreaanse leerlingen sporen zichzelf aan met een huiveringwekkend mantra: ’Slaap is vier uur en je slaagt, slaap vijf uur en je zakt’

Nu kun je denken, dan is het in het Westen toch minder fanatiek.. maar wacht

Carl Honoré zegt hierover:

Pas in de 20e eeuw werd universitaire succes hier een ouderlijke zorg .In de jaren 80 begon de regering van Groot Brittannië zwaardere taken in te voeren ,meer proefwerken en meer school uren. Deze no nonsens manoeuvre was deels in gegeven door angst. Dat hard werkende Oost-Aziatische kinderen internationaal gezien de beste cijfers kregen. Met als gevolg dat de toenemende benauwdheid van ouders, vermengd met bezorgdheid over concurrentiekracht , een rol ging spelen , net als de moderne neiging van meten is weten tot het vaststellen van criteria en referentiepunten.

In 2000 begon de OECD(Organisation for Economic Cooperation and Development)met de publicatie van de uitslagen van het PISA(Progamme for International Student Assesment) dat ongeveer een kwart miljoen 15 jarige in de hele industrialiseerde wereld dezelfde opgaven laat maken  in lezen, wiskunde en natuurkunde. Ondanks de sceptici van academici, zijn de PISA uitslagen een talisman geworden die alle krantenkoppen haalt en die laag scorende landen in paniek brengt over hun dalende niveau.

! PISA is dat te vergelijken met de steeds vroegere afgenomen CITO toets in Nederland? Weet jij dat? Vertel het me vooral.

En het trieste is dat in Denemarken de middelmatige PISA score leiden tot de vrees dat de Deense scholen te veel nadruk leggen op het welbevinden van de leerlingen!

Ondertussen heeft in een land als Groot Brittannië de gewoonte om individuele scholen publiekelijke te rangschikken ,het gevecht om de top te bereiken aangewakkerd. In de drang om de academische standaarden op te krikken zijn echter een paar fundamentele vragen terzijde geschoven:

  • Heeft al dat duwen en trekken ,al die toetsen en als die standaardisering wel nut?
  • Worden kinderen er gelukkiger, gezonder en slimmer van?
  • Krijg je er betere beroepsoefenaars en betere burgers van?
  • Betekent hogere scores dat het academisch niveau stijgt?

Of er antwoorden daarop gevonden worden? Dat lees je in het volgende blog

mail
Dit bericht is geplaatst in Uncategorized met de tags , , . Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

* Copy This Password *

* Type Or Paste Password Here *