Werken loont te weinig en het onderwijs bied geen gelijke kansen. Resultaat :de ongelijkheid in Nederland groeit. Wat gebeurt er als we de kloof tussen arm en rijk niet dichten?
Bekijk het fragment in de link:
Kansenongelijkheid
Kinderen uit een lagere sociale klasse(ik hou niet van de term maar om het aan te geven)of bepaald postcode gebied krijgen een lagere schooladvies en daarmee een stickertje “dom”. Terwijl ze dat niet zijn maar wel hier de kans ongelijkheid begint.
Als je er meer over wilt lezen->handzaam boekje
Een ander voorbeeld van kans ongelijkheid is bijles ,dat kun je krijgen als je ouders het kunnen betalen.
Bijles is sinds de jaren 90 een wereldwijde industrie geworden. Begin jaren 80 hadden weinig kinderen bijles, wie het wel had ,had moeite met een vak mee te komen en zweeg daarover. Uit peilingen blijkt dat een kwart van de leerlingen nu, een vorm van bijles heeft. De beste tutoren vragen een uurtarief van enkele duizenden euro’s-als je al bovenin de wachtlijst komt-,honderden euro’s is al onbetaalbaar voor veel ouders.
Carl Honoré geeft in zijn boek Slow kids aan dat privé begeleiders kinderen vanaf 11 jaar voorbereiden op een toelating tot een universiteit. Een bedrijf dat 21.000 dollar voor een gegarandeerde plek op Harvard of Yale rekent. In Oost Azië is bijles nog veel gebruikelijker .Zuid Koreaanse ouders geven aan bijles een bedrag uit ter waarde van de helft van de rijksbijdrage aan het onderwijs.
Privé leraren voor de elite in Hongkong zijn beroemdheden met eigen reclame borden en advertenties op de bussen.
Kumon is in de jaren 50 van de vorige eeuw bedacht door een Japanse vader, en het is inmiddels uitgegroeid tot een multinational met wereldwijd klantenbestand van 4 miljoen kinderen.
Is dit nog wel een ver-van-onze-bed(bureau)-show?
Zoals ik in vorig blog beschreef, waren sommige ouders het niet eens met huiswerk afschaffing of vermindering. Bijles is ook vooral door ouders zo enorm gegroeid. Sommige willen met bijles de gebreken van het schoolsysteem compenseren, maar anderen proberen hun kinderen op de eerste rang te krijgen. En als er eenmaal genoeg mensen privé docenten inhuren ,is de sociale druk om dat ook te doen vaak moeilijk te weerstaan.
Bijles is aan de taakomschrijving van een ouder toegevoegd
“Het behoort tot het repertoire van wat een goede ouder tegenwoordig doet; je schrijft ze in voor tennis, piano en voetbal en je doet ze op bijles”(onderwijskundige, Canada)
De veronderstelling hierbij is natuurlijk dat kinderen niet meer hun eigen boontjes kunnen doppen.
Het is duidelijk dat enige professionele hulp een godsgeschenk kan zijn voor kinderen die moeilijk mee komen. Maar is het daarmee ook goed voor iedereen?
Onderzoeken suggereren dat leergierigheid een betrouwbare aanwijzing is voor succes op school dan bijles. En het gezonde verstand zegt dat plezier in het leren bedorven kan worden als je vrije tijd vooral op gaat aan stampwerk.
Tussen de regels door kun je verschillende belangen lezen waarvoor bijles zo is gegroeid. Kansen zijn te koop, het is een verdienmodel, statusverhogend misschien?
De oorspronkelijke vraag komt weer boven; waar gaat het om bij het onderwijs?
