Slow kids: Curling ouders

Van scharrel naar het bestuurde kind

Hoi Diane,

Natuurlijk is dit niet het eerste voorbeeld van een ouder die zijn kind dolgraag naar de top wil loodsen*. Het hoort erbij en is niet nieuw.

*Zie blog Kinderen te kostbaar om met rust gelaten te worden

Tweeduizend jaar geleden omschreef Lucius Orbilius Pupilus*opdringerige ouders als beroepsrisico in de klaslokalen van het ouder Rome.                                                                      Toen wonderkinderen in de achttiende eeuw in de mode waren door de jonge Mozart, behandelde veel Europeanen hun kinderen als kasplantjes ,in de hoop een wonderkind voort te brengen.

Maar tegenwoordig voelt de druk om bij de kinderen het onderste uit de kan te halen, alles overheersend aan.                                                                                                                                    We willen van alles het beste voor ze en ze moeten overal de beste in zijn.Ze moeten kunstenaar zijn, academicus, sporter, ze moeten door het leven glijden zonder tegenslag, pijn of mislukking.

Voor de meer extreme variant van dit soort opvoeden bestaan overal ter wereld verschillende namen: Helikopterouders -omdat pa en ma altijd erboven cirkelen,                  Hyper ouderschap en Scandinaviërs grappen over curling ouders, die voor hun kinderen uitlopen en driftig het ijs opwrijven. Onderwijs moeders zijn elke seconde bezig hun kinderen het Japanse school systeem door te loodsen.

Maar ouders zijn niet de enige die aan curling doen, die zitten te dringen en te helikopteren. Iedereen van de staat tot aan de reclame industrie heeft plannen met de jeugd.                                                                                                                                                        In Groot Brittannië waarschuwde onlangs een projectgroep van parlementariërs dat te veel kinderen ervan dromen om sprookjes prins(es) of voetbal(st)er te worden.

Hun oplossing:  loopbaanadvies voor vijfjarige

Waar je tegenwoordig ook kijkt ;de boodschap is dezelfde; de kindertijd is te kostbaar om aan kinderen te worden overgelaten. Al die bemoeizucht brengt een nieuwe soort jeugd voort.                                                                                                                                                            In het verleden zwoegde het Werkende kind op de akkers en vervolgens in de fabrieken van de Industriële Revolutie. In de twintigste eeuw kwam het Scharrelkind op. Nu zijn we het tijdperk van het Bestuurde Kind in gegaan.

Niet elke jeugd komt op dezelfde manier tot stand.                                                                        Je komt niet veel Bestuurde Kinderen(project gestuurde Kinderen)tegen in de Soedanese vluchtelingkampen of in de sloppenwijken van Latijns Amerika. Zelf in de ontwikkelde wereld gaan miljoenen jongeren, vooral in arme gezinnen, eerder gebukt onder te weinig dan onder te veel te veel ouderschap.

Hoe je het ook bekijkt ,vraag is ,zijn we de meeste verwende, van technische snufjes voorziene iPhone generatie van de geschiedenis aan het opvoeden? En is dat nou echt verkeerd?                                                                                                                                        Misschien zijn we wel, na duizenden jaren van experimenteren , op het wondermiddel van de opvoeding gestuit. Misschien levert al dat micro management uiteindelijk iets op?            Misschien zijn we de slimste, gezondste, gelukkigste kinderen ter wereld aan het opvoeden.

Wat denk jij?

 

* Lucius Orbilius Pupillus( 114 v.Chr. – c 14 voor Christus) was een Latijnse grammaticus van de 1e eeuw voor Christus die nog steeds gezien wordt als de ultieme pedagoog van het Romeinse tijdperk.

 

*Aan de hand van het boek Slow kids van Carl Honoré ga ik samen met Orthopedagoog Diana Brouns een Q and A doen.Elke 1e vrijdag van de maand beschrijven we een situatie waarop Diane haar vakkundige mening op los laat:

Welke ouder wilde geen tweede Mozart?

Mozart het wonderkind.

Is het nog steeds zo? Zie jij je kind als een kind dat ergens in moet excelleren? In de sport? In de muziek? In Scheikunde?

In hoeverre heb je invloed op de richting die je kind ingaat? Heel veel.                                    De opvoeding is cruciaal voor de beleving van kinderen, voor wat ze als ‘waar’ zien.              Ze nemen immers de dingen die verteld worden als waar aan. Je kunt ze alles wijs maken. Tot een bepaalde hoogte en leeftijd overigens. Maar de vraag is, wil je dat?

Wil je ze blijven laten geloven dat de Sint en vooral zijn piet rondom sinterklaastijd in huis komt tot angst aan toe, omdat meestal het kind bang is voor de roe. Mij werd verteld dat ik in de zak ging naar Spanje, hoewel ik juist een braaf kind was.                                             Mijn broer gaf er een andere draai aan door te zeggen dat we dan een Spanje vakantie hadden. Ik was op slag niet bang meer. En toen was de lol eraf door het roe-verhaal te vertellen. Maar nu even terug naar uit het artikel genoemde verwend worden.

Ouders willen graag veel voor hun kinderen doen en organiseren. Er is veel voorhanden: pretparken, eten, entertainment, iPhone, tablets e cetera.                                                              Raken kinderen ooit verzadigd? Dit is geen oordeel alleen maar een vraag. Daar ben ik goed in, in vragen stellen soms tot ergernis van anderen (opmerking: “Is dit een interview?” 🙂 ).

Raken kinderen ooit verzadigd?                                                                                                            Is er weleens rust?                                                                                                                              Moeten kinderen op hun wenken ‘bediend’ worden?Als je kind je lief aankijkt zwicht je dan?                                                                                                                                                        Als je kind gaat dreinen omdat het geen slush puppy mag ga je er dan toch een kopen?        Als je kind zegt dat je geen lieve mama of papa bent, trek je je dat aan? En ga je toch overstag?

Op vakantie zag ik een gezin met drie kinderen. De oudste schat ik 15 jaar. Hij kreeg een slush puppy en hij was niet tevreden. Het moest een andere kleur zijn.                            Hoewel die slush puppy 5 euro kostte plus dat die moeder in de brandende zon in die rij heeft moeten staan.Hij ging zijn moeder niet helpen.                                                                Zijn moeder slikte blijkbaar die opmerking. Ik kan me niet voorstellen dat het haar niets deed.

Een andere moeder kreeg van haar dochter te horen toen ze voor zichzelf een ijsje had en haar dochter er geen had: “Waarom doe je mij dit aan?”Hoewel die moeder een dure vakantie betaald had.

Nogmaals, geen oordeel, alleen maar dingen die ik opgevangen en waargenomen heb.  Over het algemeenheid zijn kinderen eerder bezig met wat ze tekort komen.

Kinderen meten zich aan die ander, aan een broer of zus die schijnbaar ‘meer’ liefde, meer materiële dingen krijgt dan zijzelf. Met wat een ander heeft en zij niet.                                  Ze vergelijken zichzelf voortdurend (on)bewust met elkaar. Mensen kunnen het op volwassen leeftijd nog exact tot op het detail navertellen.                                                          Het gaat er telkens om wat ze tekort gekomen zijn. Is het realistisch? Het is hun gevoel? Klopt het dat kinderen dit in dit tijdperk sneller en intenser ervaren, diepgaand dat het ruzies waard zijn?

“Vroeger was het beter”, hoor ik mijn oma zeggen. In de tijd toen mijn vader opgroeide in een katholiek gezin van 10 kinderen waren ze blij met een bord warm eten. Tevreden met wat ze kregen. Er kwam een grote ketel op tafel met groenten, vlees en aardappelen.            Want had mijn oma veel werk met 10,8 jongens en 2 meisjes. Het oudste meisje hielp mee. De jongste was ook een meisje. Zij was nog te klein en moest gevoerd en nog verzorgd worden.Mijn oma klaagde niet. Ze werkte hard.                                                                    Misschien door de hoeveelheid kinderen hadden ze simpelweg geen tijd om hun kinderen te verwennen.

Ik gooi het er maar gewoon in:

Kopen ouders hun schuld/zich schuldig voelen af door toe te geven aan de verzoeken en eisen van hun kind?Kunnen kinderen geen dankjewel meer zeggen, als ze iets krijgen?        Of alleen omdat het moet (“Zeg eens dank je wel” of “Wat zeg je dan’?”) en niet omdat het intern zo voelt.

Waar is het respect? Zijn ouders werkpaarden en alleen in opdracht van hun kinderen? Zijn kinderen materiaal die we kunnen kneden tot personen die wij willen die ze zijn of worden?

Moeten kinderen door het leven glijden zonder tegenslag of mislukking? Is het leven soms vol blijdschap, successen? Hebben we dit als beeld?Raken jeugdigen gestrest, verslaafd om de scherpe kantjes eraf te krijgen als de moeilijkheden en de uitdagingen op het pad komen?                                                                                                                                                    Ik hoor verhalen dat mensen depressief raken, aan de medicijnen raken of afhankelijk worden van goedkeuring van anderen.

Als kinderen huilen wil je het als ouder gelijk goed maken? Goed maken met een ijsje, een uitje, een cadeautje, een bezoekje, een koekje, beloftes? Zeg je: “huil niet”.                              Eerlijk gezegd vind ik het (ook) moeilijk als mijn kind huilt. Ik merk dat dat komt omdat ik haar wil beschermen.

Zo had een klasgenoot in háár naam een brief met lelijke inhoud naar een ander kind toegeschoven. Dit is onrechtvaardig. Ik blijf daar vervolgens over denken.                              Ik wil het voor haar opnemen en doe dat ook naar school en de andere moeder. Echter zit mijn dochter in die situatie en mag ze hier een weg in zien te vinden. Echter zat ik er klaarblijkelijk meer mee dan zijzelf. Omdat zij zei “ik heb het niet gedaan” en het gelijk losliet. That’s so easy. Zo makkelijk kan het zijn :).

Mogen kinderen zelf omstandigheden leren inschatten? Kunnen ze zelfstandig opereren?Het bruggetje slaan van beschermen voor teleurstellingen naar verwend maken, verwend worden of verwend zijn.Valt het allemaal wel mee of is het over de top gegaan?                    Is de grens weg?De rem erop of eerder vrijheid teruggeven?

Redenen om over na te denken?

Tot een volgende keer.

 

Diane Brouns

Orthopedagoog

 

mail
Dit bericht is geplaatst in Uncategorized met de tags , , , . Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

* Copy This Password *

* Type Or Paste Password Here *