Slow kids : Groot gebracht met andermans definitie van succes

Groot gebracht met andermans definitie van succes, waarbij mislukking uitgesloten is, kunnen kinderen met een beperkte toekomst verwachting komen te zitten.

Carl Honoré ‘s  teksten kunnen scherp zijn maar laten ons wel vanuit een ander perspectief kijken.

Kinderen die nauwgezet gemanaged zijn kunnen er uit eindelijk moeite mee hebben om op eigen benen te staan. Consulenten op de universiteiten hebben het over studenten die midden in een gesprek hun mobieltje kunnen pakken met de woorden: ”Regel dat maar met mijn moeder”. Grote aantallen kinderen uit middenklasse wonen liever thuis terwijl ze ver in de twintig zijn, en niet vanwege het hoge collegegeld of de huurprijzen die de pan uit rijzen; vele kunnen gewoon weg niet wegkomen van een plek waar ze het middelpunt van de wereld zijn.

Kinderen die op een voetstuk zijn geplaatst, verwachten dat de wereld voor hun voeten gaat liggen-zo niet, dan worden ze kwaad. Later kan de woede aanval plaats maken voor narcisme.                                                                                                                                        Een persoonlijkheidsonderzoek uit 2006 constateerde  aanwijzingen voor verhoogd narcisme bij ongeveer twee derde van de zestienduizend van de onderzochte studenten van de Amerikaanse universiteiten,30 procent meer dan in 1982.

Ook onderzoek van Sander Thomaes, hoogleraar aan de Universiteit van Utrecht laat dit zien

Lees hier meer over het onderzoek in het artikel hoe narcisten tot bloei komen

Daarnaast doet de hoogleraar onderzoek naar kinderen die ten opzichte van anderen superieure gevoelens hebben. “Een narcistisch zelfbeeld kan al vrij vroeg in de ontwikkeling ontstaan. Wij willen weten wat narcisme voor een invloed heeft op de algehele ontwikkeling.”

 

Carl Honoré zegt verder:

Maak je voorstelling van de een jongere die geen bloemen meer koopt voor moederdag.  In plaats daarvan het geld uitgeeft om zelf naar de kapper gaan, gebit laat bleken, op dieet gaan, hun kamer decoreren en investeren in abonnementen van relatie websites. Waarom? Omdat de beste manier is om een moeder gelukkig te maken in de 21 e eeuw: haar kinderen opwaarderen.

Veel studenten schijnen naast hun relatieprofiel ook hun cv op te poetsen. Professoren beschrijven een nieuwe generatie werkbijen die uitstekend in het systeem passen, maar geen enkele persoonlijke vonk laten zien.                                                                                        “Er is geen echt vuur, geen scherpe randjes, geen verlangen op het zelf uit te zoeken of de status quo uit te dagen. Veel jongeren lijken tegenwoordig wel een script te volgen.”

 To see a world in a grain of sand                                                                                                        And a heaven in a wild flower                                                                                                            Hold infinity in the palm of your hand                                                                                            And eterrnity in an hour

Willam Blake

Tegenwoordig zijn veel kinderen te druk bezig met vioolles of Kumon*-instructies om William Blake ’s oneindigheid te kunnen vasthouden.

En die wilde bloem, dat klinkt toch wel akelig-misschien zit er doornen aan, of veroorzaakt het stuifmeel allergische reacties. Wanneer volwassenen kinderen kapen, lopen kinderen die zaken mis die het menselijk bestaan vlees en bloed geven- de kleine avonturen, de heimelijke tochtjes, de tegenslagen en de tegenvallers, de heerlijke anarchie, de momenten van eenzaamheid en ook van  verveling.

De jonge mensen krijgen de boodschap dat niet het vinden van je eigen pad het belangrijkste is ,maar de juiste trofee op de schoorsteen. Binnen het kader blijven denken en niet erbuiten.

Bijgevolg lijkt de moderne jeugd gek genoeg eentonig; weliswaar actief en succesvol en consumptief maar ergens toch leeg en niet echt.                                                                            Een jongere beschreef het als dat het ontbreekt aan vrijheid om jezelf te kunnen zijn ”Ik voel mij net een project waar mijn ouders voortdurend mee bezig zijn. Zelfs als ik erbij sta, hebben ze het over mij in de derde persoon”.

Als kinderen projecten worden, hebben we daar allemaal last van. In plaats van de gezinsleden te verenigen kan het te veel geregel en drukte hen uit elkaar drijven.

*Kumon  is een educatief netwerk ,de methode wordt gebruikt om wiskunde en lezen te onderwijzen voor jonge studenten

 

Diane ’s antwoord:

Welke ouder begint met het door hun kinderen laten uitvoeren van taken in huis?

Hoeveel makkelijker is het om de kleding van je kinderen op te ruimen zodat het gewassen kan worden. Of om het speelgoed ‘snel even zelf’ op te ruimen dan telkens moeten vragen of ze het willen doen.

Ouders willen een fijne positieve stemming in huis. En daar hebben ze wat voor over. Acuut reageren als je kind roept, zaken voor je kind regelen als iets oneerlijk is. Praktische dingen organiseren voor je kind zodat hij/zij weer verder kan.

Daar betalen de ouders en kind in een later stadium de prijs voor. Op het moment dat ouders zich hiervan bewust worden (het sluipt er namelijk geleidelijk in) en aan hun kind vragen om ook even de boodschappen mee te dragen kunnen kinderen uiteindelijk reageren met een verbaasde blik en de legendarische woorden: “Waarom moet ík dat doen?”

Uit onderzoek is gebleken dat kinderen zo leren minder geduld op te brengen, kinderen het niet leren om eigen verantwoordelijkheid te nemen en op deze manier minder zelfstandig zullen zijn.                                                                                                                        Het wordt vaak als ‘zielig’ gevonden. “Ze hebben immers al genoeg huiswerk” benoemen ouders. Door de ‘lasten’ voor je kind te dragen wordt dat wat hun eigen leven is ‘overgenomen’. Uiteraard met goede bedoelingen.

Echter zo leren ze niet hun eigen pad te bewandelen, letterlijk hun eigen leven te leiden waarin naast fijne momenten en gelukzalige omstandigheden ook mislukking en falen staat. Zoals in ieder ander leven.

Ouders willen hun kinderen beschermen tegen vervelende dingen. Ze willen kinderen behoeden voor tegenslagen. Ouders kunnen er moeilijk tegen om hun kinderen te zien huilen, verdriet te hebben en te struggelen. Dus wat doen we? We nemen het zodanig over of uit handen of treden zelf op zodat die teleurstelling uitblijft.

Immers je wilt niet als ouder bekritiseerd worden dat je je kind misschien wel bewust niet geholpen hebt en hij/zij zelf de dingen onder ogen moet zien en zelf mee moet leren omgaan. Laat je je kind dan aan zijn/haar lot over?                                                                        Als een kind niet leert om met moeilijke situaties om te gaan, hoe kan een kind als hij/zij volwassen is dan omgaan met ‘grotere’ problemen?

Een idee is om te beginnen met 2 à 3 jaar om mee te helpen met huishoudelijke taakjes, zoals tafel dekken. Zelf de schooltas laten dragen en zelf te bellen, ook al is het spannend. Om boodschappen mee te dragen. Benoemen dat als de was in de wasmand ligt er dan pas gewassen wordt. Puberende kinderen ondervinden het zelf als ze geen kleding meer in de kast hebben. Vind je dit hardvochtig? Voel je met je kind mee? Of wil je dat je kind ook meehelpt in huis en zelf zijn eigen verantwoordelijkheid pakt. In dit gevoel over zijn/haar eigen kleding. Kun je dit consequent toepassen?

Een dochter wilde een keer niet naar school. Ze zei dat haar moeder school moest afbellen. De moeder heeft benoemd dat ze zelf school mocht bellen om het te laten weten. Resultaat: ze is met haar moeder mee naar de auto gelopen om naar school te gaan. Ze zag er vanaf.

Dezelfde dochter wilde een spekje bij de visboer. Ze vond het spannend om te vragen. Haar moeder heeft het haar zelf laten vragen. Dat heeft wat uithoudingsvermogen gekost, omdat ze een volhouder is en door bleef gaan dat haar moeder het moest doen.                    In de gedachten van haar moeder dacht ze: “ze vindt het spannend, waarom help je haar niet door het zelf te vragen?” De tweede gedachte was: “hoe trots kan ze zo meteen op zichzelf zijn als ze het wel heeft gevraagd?”

Ze besloot de eerste keer om het niet te vragen en was daarna boos op haar moeder.           “Niet schuldig voelen” dacht de moeder. “Ik doe het voor haar” popte op in de gedachten van de moeder. De keer daarna vroeg ze het en je had haar gezicht moeten zien. Glimmende stralende ogen, blozende wangen en mondhoeken zo ver omhoog dat ze de zon bijna raakten. (bij wijze van). Ze was zo blij. En de moeder? Tuurlijk zij ook. Het heeft wat gekost hoor. Het voor je dochter doen lijkt voor de hand liggend en lijkt gemakkelijker.

Teleurstellingen, ja deze horen ook bij het leven.Je kunt je kinderen leren door ze te leren incasseren en te verwerken.

Hulp bieden bij teleurstellingen door te erkennen hoe verdrietig een gebeurtenis kan zijn en hoe logisch het is dat je kind boos is als iets oneerlijk is gegaan. Vraag aan je kind wat het wil. Wil het alleen gelaten worden? Wil het erover praten? Zelf keuzes laten maken zorgt voor die zelfstandigheid.

En incasseer de verwijten, de boosheid als jij het als ouders niet voor je kind oplost.Afgezien van de leeftijd kan je ervoor kiezen wat je logischerwijs wil verwachten van je kind.                                                                                                                                                Natuurlijk kun je onderhandelen met je kind. Dit kan al op jonge leeftijd. Je kind de tijd laten bepalen gaat ook: “Wanneer ga je mij meehelpen? Houd wel bij of het gedaan wordt.Ook kiezen tussen twee verschillende activiteiten kan: “Wil je mee helpen met koken of ga je de afwasmachine uitruimen?”

Houd vol.                                                                                                                                                    Je kind is er later, als het op zichzelf gaat wonen, dankbaar voor.

 

 

Bij vragen kan je me gerust bellen. Ik bel binnen 24 uur terug. Dit geldt als ik op het moment dat je belt behandeling aan het geven ben.

Hartelijke groet, Diane Brouns Orthopedagoog Kinderpraktijk Hartenkracht.

  1. diane@kinderpraktijkhartenkracht.
  2. www.kinderpraktijkhartenkracht.nl
  3. 06 44 76 06 25

 

mail
Dit bericht is geplaatst in Uncategorized met de tags , , . Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

* Copy This Password *

* Type Or Paste Password Here *