Slow Kids
Hier volgt een boodschap van algemeen nut
Dit is een aankondiging in Vlaanderen en ik vind m zo prachtig dat ik het hier noem.
Belangrijke boodschappen
Want daar gaat het om, welke boodschap is nuttig?
Parenting in the Age of Anxiety*
Even wat context
Het gaat om Danny Bernstein, hij woont met zijn gezin in Scarsdale, een voorstad van New York. In die stad hebben veel bewoners drukke banen en thuis dezelfde winnaars mentaliteit als op het werk. In veel huishoudens staat de competitiegerichte opvoeding voorop.
Danny Bernstein kwam erachter dat de kinderen in Scarsdale niet meer sporten zoals hij dat vroeger deed met zijn vrienden .Er waren maar weinig informele voetbal partijtjes in de achtertuin of op de speelplaats, zie het beeld voor je van ongebruikte basketbalnetten boven de opritten die er niet uit zagen.
Hoe komt dat?
De meeste kinderen zitten op een sport die door ijverige ouders wordt georganiseerd.
Danny Bernstein zegde zijn baan op en begon zijn bedrijf Backyard Sports.
De doelstelling: de betovering van het kind met de bal weer terughalen.
Het ironische is dat een volwassene kinderen wil verlossen van volwassenen maar “Ik weet dat het tegenstrijdig is ,maar we hebben een punt bereikt dat we de vrijheid voor kinderen moeten organiseren. Het nut van vrij spel kan gerealiseerd worden ,en de kinderen leren van elkaar zonder supervisie en structuur .En als ze eenmaal begrijpen hoeveel lol ze hebben ,gaan ze thuis misschien weer in de achtertuin spelen”
Helaas moest hij dit aan ouders verkopen als middel tot een doel.
Naast het plezier, moeten we de ouders ook het leerzame ervan voorhouden, dat hun kinderen zelfvertrouwen ontwikkelen en balvaardigheid en dat ze iets over tactiek leren, teamvorming en competitie >Zaken waarmee ze in de buitenwereld succes kunnen boeken.
In een gymzaal kunnen kinderen oefeningen doen op hun eigen tempo, net zo lang tot het lukt. Doe net of dit je achtertuin is ,we gaan er iets leuks van maken.
Tuurlijk is deze vorm van werken tijdverspilling voor ouders die de naam van hun kind op een scorebord willen zien oplichten maar de kinderen hebben er duidelijk lol in.
Toch zijn er nog veel barrières te overwinnen .Cursussen als die van Backyard Sports hebben weinig betekenis als ouders hun kinderen onvoldoende ruimte en tijd geven om in de achtertuin en op de oprit en in het park te sporten, wat neerkomt op een aardverschuiving in de mentaliteit van de ouders, gezinsagenda en in het gebruik van technologie.
Het kan nog zo’n mooie zonnige dag zijn, speelveldjes en parken kunnen er leeg bij liggen omdat kinderen allemaal ergens georganiseerd aan het sporten zijn of binnen zijn opgesloten .De grootste uitdaging is dan ook ouders te bewijzen dat door het accent op plezier en vrij spel te leggen de kinderen beter gaan sporten.
“In de wereld van de volwassenen gaat het allemaal om prestatie en winnen ,over meten en punten geven, maar bij kinderen gaat dat niet. Het kost tijd om mensen te overtuigen dat kinderen pas ontwikkelen als ze plezier aan sport beleven”
Deze benadering zette ook trainer Mike McCannon van jeugd ijshockeyteam Humbar Valley Sharks uit Toronto(Canada) in .
Hij gooide het roer om, wat wilde zeggen, in plaats van de regel te volgen dat de betere spelers de meeste speeltijd krijgen, besloot Mike dat iedere Shark, ongeacht zijn kunnen, evenveel minuten als ieder ander kreeg. Zelfs als het spannend werd of ze tegen het eind met een punt achterstonden dan speelde je, hij veranderde de opstelling niet. Hij schafte ook persoonlijke statistiekjes af om een eind te maken aan de obsessie met wie het meeste scoorden en wie de beste plusmin score had.
Daar gingen niet alle ouders van watertanden.
“Veel ouders maken van winnen een doel op zich, maar voor kinderen is winnen alleen belangrijk in de zin van je eigen doelstellingen bepalen en bereiken.”
Het ijshockey team liet de regels los en wat heeft hen dit opgeleverd?
Ook al hadden ze niet de grootste en snelste speler in hun team, de Sharks kregen een hecht team, hun vriendschap, hun slimme positionering en hun gezamenlijke gevoel voor de puck leidde tot applaus van andere ouders. De jongens hebben flink getraind op hun vaardigheden maar ze kregen ook de vrijheid om in de wedstrijden een nieuwe truc of beweging uit te proberen of gewoon fouten te maken zonder bang te hoeven zijn voor een uitbrander of een plek op de reservebank
Een speler die erg heeft genoten van deze benadering legt uit:
“Je werd niet steeds beoordeeld en de uitslag was niet zo belangrijk, daarom durfde je fouten te maken. Het heeft mijn manier van spelen volledig veranderd. Ik heb veel geleerd en ben beter gaan spelen.”
Het belangrijkste zou het spel en het plezier moeten zijn ,ongeacht de scores
Hun houding tegenover prestatiezucht heeft hen dus goede resultaten opgeleverd.
Hoe paradoxaal hé?
Als we de moeite nemen om te luisteren, is dat de boodschap die van alle kanten begint door te dringen. Dat met wedstijden niks mis is, zolang ze niet het plezier uit de sport halen. Dat kinderen hun wel en wee in de sport met ons willen delen zonder dat we de zaak overnemen. Dat pure sport altijd een kwestie is van het kind met de bal. Iedereen die zijn eigen kinderen op een speelveld achter een bal aan heeft zien hollen, weet dat er discipline voor nodig is om die boodschap ter harte te nemen en om geen schreeuwende gek aan de zij lijn te worden. Het probleem is natuurlijk dat discipline tegenwoordig een schaars goed is.
Was deze blog nuttig voor jou?
*Titel van hoofdartikel in het plaatselijke tijdschrift Westchester Family
