Wijze levenslessen over de hyperagenda cultuur.
Slow Down: Getting More Out of Harvard by Doing Less
Dit is de titel van een brief van Harry Lewis, decaan van het kandidaat programma van Harvard.
Hierin drukt hij studenten op het hart om bij binnenkomst hun overvolle agenda eens tegen het licht te houden. Harry Lewis wijst erop dat studenten meer aan hun studie hebben, en aan hun leven, als ze minder doen en zich meer concentreren op wat hen echt interesseert :
“Jullie kunnen de forse inspanning, die nodig is om in een bepaald gebied goed werk af te leveren, beter volhouden als je jezelf wat meer vrije tijd gunt, afleiding, tijd om alleen te zijn, in plaats van je agenda zo vol te proppen dat je geen tijd hebt om na te denken over wat je aan het doen bent.”
Een verfrissend en bevrijdend advies lijkt mij:-)
Ik luister veel podcasts over gezondheidzorg en psychologie en de frustratie dat alles meetbaar moet zijn.
Ook Lewis neemt stelling tegen het idee dat alles wat jongeren doen een meetbaar resultaat moet hebben of bij moet dragen aan de perfectionering van hun cv.
Wat hij daar mee bedoeld is na te denken met welke reden je iets doet.
“Je kunt je leven evenwichtiger maken als je een paar activiteiten gewoon voor je plezier doet en niet om een leidersrol te krijgen die hopelijk opvalt als je na je studie gaat werken”.
“De menselijke relatie die je in de vrije tijd met vrienden en studiegenoten opbouwt, kunnen een grote invloed op je latere leeftijd hebben dan sommige colleges die je volgt”.
Oprechte connectie kunnen maken
Het verschil met vroeger en nu kan zijn dat in vorige generaties kinderen meer tijd hadden om met broertjes en zusjes te spelen, misschien mede door grote gezinnen, was er altijd wel iemand waar je goed mee op kon schieten. Terwijl nu broertjes en zusje voortdurend ruzie maken omdat kinderen nu geen tijd meer hebben om samen broer en zus te zijn en steeds onderweg zijn naar een of andere activiteit buiten de deur.
Niet iedereen van een eerdere generatie had de ruimte om samen te spelen, bewijst het verhaal van David Whoo uit Singapore.
“Er zijn ook ouders die met hun eigen herinneringen aan te veel activiteiten weerstand bieden tegen gestructureerde activiteiten van hun kroost op te jonge leeftijd”.
David Whoo heeft nog steeds littekens van de piano en vioollessen die zijn ouders hem vroeger opdrongen. Hij was getalenteerd en bespeelde beide instrumenten op hoog niveau, maar steeds had hij het gevoel dat muziek een plicht was die hem ervan weerhield met zijn speelgoed en zijn vrienden te spelen. Als een donkere wolk hing zijn agenda ,gevuld met lessen, oefeningen en concerten ,boven het gezin.
Nadat hij thuis weg was raakte David Whoo meer dan 20 jaar geen viool of piano meer aan.
“De muziek is prachtig, maar toch was voor mij de lol eraf doordat het allemaal zo overgeorganiseerd was(..)Dat wilde ik bij mijn eigen kinderen voorkomen”.
David heeft een dochter, Nancy. Toen zij heel jong was speelde hij thuis veel klassieke muziek op de stereo af en nam haar mee naar concerten, maar ze kreeg pas les toen ze belangstelling begon te tonen. Toen zette hij een piano in de woonkamer en liet een pianoleraar komen die plezier in het spelen belangrijker vond dan het urenlang zwoegen om zo snel mogelijk een examen te halen.
Denk je nu ,ver-van-mijn-bed verhaal? Dat is toch helemaal in Azië. Toevallig ken ik in het echte leven een getalenteerde pianoleraar met deze zelfde visie. Plezier in het pianospelen hebben.
Terug naar het verhaal
Na 3 jaar, Nancy is nu 10 jaar, rommelt ze in haar vrije tijd op het toetsenbord en speelt s ’morgens bij het ontbijt voor haar ouders stukjes Beethoven. Het plezier wat ze er aan beleeft heeft David Whoo er toe gebracht zelf ook weer voor het toetsenbord te gaan zitten.
“Nancy vindt het fijn om te spelen en te oefenen, volgens mij doordat ze er in haar eigen tempo toegekomen is en doordat ze en niet mee overladen is”(..)Het is ook fijn dat ons gezinsleven niet rond haar piano draait”
En als haar relatieve late start zou betekenen dat ze een gemankeerd wonderkind blijkt te zijn? Daar maakt David Whoo zich niet druk om. Hij weet dat echt talent uiteindelijk wel tevoorschijn komt. Leonard Bernstein, bijvoorbeeld, begon op zijn 10e met pianospelen.
“Als Nancy een briljant musicus blijkt te zijn ,fantastisch, zegt David Whoo. En zo niet, dan wordt ze in ieder geval volwassen met echte interesse en plezier in het spel en in de muziek”
Wil je op les? 😀 Neem een kijkje op https://www.vanbreemenmusic.nl/
