Deze zin heb ik even geleend van een artikel van BNN want even googelen over agressie van ouders langs de lijn leverde aardige wat resultaten op.
Deze blog reeks zal gaan over fanatieke ouder die aan hun betrokkenheid ,ieder op hun eigen manier ,nogal gepassioneerde uitingen geven.
We beginnen met een verhaal
Uit Slow Kids:
Christophe Fauviau wilde dolgraag dat zijn kinderen goed konden tennissen. De voormalige helikopter piloot kocht het beste materiaal voor zijn zoon en dochter ,schakelde een privé leraar in en was bij elke wedstijd die ze speelden van de partij. Toen het tweetal de ladder van het Franse jeugd tennis opklom, volgde hij hen op het Europese wedstrijdcircuit. Na een tijdje kreeg zijn toewijding echter iets sinisters. Buiten medeweten van zijn kinderen om deed Fauviau in de waterflessen van hun tegenstanders een angst werend middel, Temesta, waarvan je suf wordt.
Dat ging zo drie jaar lang door en minstens twintig tegenstanders gingen door de knieen van vermoeidheid en wazig zicht. Uiteindelijk kwam de zaak aan het licht nadat een slachtoffer na een wedstrijd tegen Fauviau’s zoon bij een auto ongeluk overleed. In 2006 werd de dwaze tennisvader veroordeeld tot acht jaar gevangenisstraf.
Tijdens het proces tegen Fauviau beschreef de Officier van Justitie de verdachte als ’een volwassene die zijn kinderen tot object van zijn eigen succes fantasie had gemaakt’. Tegen de rechters zei Fauviau:’Ik had het gevoel voortdurend beoordeeld te worden op de prestatie van mijn kinderen’
De zaak was over de hele wereld voorpagina nieuws en leidde tot redactionele bezinning en zelfonderzoek. Fauviau’s neergang werd gepresenteerd als een verhaal met een moraal, als een waarschuwing aan alles ouders over de gevaren van te ver doordraven met sport van hun kinderen.
“Deze zaak is een spiegel voor de moderne ouder die van elke aspect van het leven van zijn kind een kwestie van leven en dood maakt. We lopen allemaal hetzelfde risico als Fauviau” betoogde een Franse commentator.
Moraal van het verhaal?
Een betoog voor bezinning en zelf onderzoek
Volwassenen bemoeien zich meer dan ooit te voren met de sport van hun kinderen, zowel in logistiek als emotioneel opzicht.
Hoe het oorspronkelijk begon, een stukje geschiedenis
Georganiseerde jeugdsport is ontstaan op scholen in de 19e eeuw en nam na de Tweede Wereldoorlog een hoge vlucht .In veel landen was opname in een plaatselijk amateurteam, dat vaak door een ouder getraind werd, een rite de passage voor de babyboom generatie. Kinderen bleven echter ook in hun vrije tijd informeel aan sport doen, ook al vanwege een zee aan vrije tijd. Op een lege akker of straat werden regels overeengekomen ,teams samengesteld en een scheidsrechter geregeld-allemaal zonder tenue, zonder reservebank voor de zwakkere spelers, zonder borden vol tactiek, zonder ouders die even vertelden hoe het moest.
Het grootste gedeelte van Carl Honoré’s jeugd heeft hij versleten met hockey, voetbal, rugby, basketbal en tennis, en daar was geen volwassene bij.
Dat veranderde allemaal toen een nieuwe generatie volwassenen de jeugdsport ging opzadelen met de bekende riedel van opgevoerde verwachtingen.
Toen de scholen het accent verlegden van atletische naar academische vaardigheden, kwamen de jeugdsportteams in handen van privé personen-waaronder lieden als Fauviau.
Laten we de resultaten eens bekijken
In veel landen doen kinderen aan sport alsof ze miniatuur professionals zijn ,met georganiseerde afdelingen, persoonlijke statistieken, gespecialiseerde training en een mentaliteit van het koste wat kostwinnen. Peuters die net uit de luier zijn worden getraind in sportclinics ,terwijl kinderen van vier jaar door het land reizen om het tegen andere vierjarige op te nemen. Veel teams spelen tegenwoordig het hele jaar door en maken een langer seizoen dan de profs. Om hun jeugdteams in vorm te krijgen jagen ouders op dure trainers en nemen persoonlijke instructeur in de arm. Volgens een onderzoek lepelen Amerikaanse ouders jaarlijks meer dan vier miljard dollar op voor de sporttraining van hun kroost.
Komt het wat overdreven bij je over na het lezen van deze blog of kun je de situatie juist herkennen en dat dit ook speelt in Nederland? Laat het gerust weten.
Er is niet alleen slecht nieuws, daarover volgende keer meer.
